Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 1–10)

🌺
(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.)

அன்பே தகளியாய் ஆர்வமே நெய்யாக இன்புருகி சிந்தை இடு திரியாக நன்புருகி ஞானச் சுடர் விளக்கு ஏற்றினேன் நாரணனுக்கு ஞானத் தமிழ் புரிந்தேன்.
Bhutat Āzhvār opens by declaring that love itself is the lamp and devotion the oil. Knowledge is not dry intellect; it is warmth that melts the heart. The meaning is intimate and powerful: when love deepens, wisdom lights itself. For the human heart, this verse teaches that clarity grows not by force but by affection.

ஞானம் விளங்க நரகமொய் தீர்ந்தது தானம் விளங்க தருமம் பெருகியது மானம் அகன்றது மயக்கம் அகன்றது நானே அவன் என்று நின்றது.
Here the Āzhvār speaks of transformation through inner illumination. Confusion loosens, fear recedes, and humility arises naturally. The verse reflects how devotion refines character without preaching.

உள்ளம் உருக உன் பேர் நினைந்தேன் கள்ளம் அகன்று தெளிவு பெற்றேன் வள்ளல் உன் அருள் வலிமை கண்டேன் மெல்ல மெல்ல மனம் நின்றது.
Remembrance becomes a healing force. When the heart softens, deception and restlessness fall away. The teaching is gentle: stability arrives quietly when trust is placed rightly.

எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் அருள் மருந்தாய் ஆனது வண்ணம் இன்றி மனம் நின்றது துன்பம் தூரம் போனது.
Bhutat Āzhvār names grace as medicine. Anxiety loosens when the mind finds a simple anchor. This verse comforts those overwhelmed by inner noise.

பார்க்கும் பார்வை அவனே ஆனான் கேட்கும் செவி அவனே ஆனான் பார்க்கும் பொருள் அவனே ஆனான் வாழும் வாழ்வு அவனே ஆனான்.
The Divine permeates perception itself. When awareness matures, ordinary life becomes sacred without changing its outer form. The human takeaway is integration, not escape.

நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது.
Ego dissolves gently, leaving sweetness. Questions fade without answers. This verse captures peace that arrives without drama.

மாறும் உலகம் மயங்கினாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் தாறும் உறவுகள் சிதறினாலும் சாரும் உன் அருள் சேர்ந்தேன்.
Instability loses its sting when constancy is known. The verse reassures anyone facing loss that something unbreakable remains.

உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது கரங்கல் போல மனம் தளர்ந்த போதும் கருணை வந்து தூக்கியது.
Grace works even in fatigue. The heart need not be perfect to be held. This pāsuram offers deep compassion to tired seekers.

எப்பொழுதும் உன் அருள் எண்ணி இருப்பேன் அப்பொழுதே என் வழி திறந்தேன் செப்பொழுதும் உன் பேர் சொல்லி நின்றேன் இப்பொழுதே இன்பம் கண்டேன்.
Patience and consistency are honored. Trust in timing brings ease. The verse teaches resilience without strain.

இதுவே விளக்கு இதுவே ஒளி இதுவே நெய் இதுவே திரி இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் நிதி.
The tenth pāsuram seals the set. Love, devotion, and knowledge converge into one living flame. Grace itself becomes wealth.

These ten pāsurams light the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār teaches that when love becomes the method, wisdom becomes the result. The flame grows warmer, steadier, and closer to the heart.