Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 11–20)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) அவனே உயிர்க்கு உயிராய் நின்றான் அவனே அறிவுக்கு அறிவாய் நின்றான் அவனே இன்பமாய் துன்பமாய் நின்றான் அவனே எல்லாம் என உணர்ந்தேன். Bhutat Āzhvār opens this set by declaring the Lord as the inner pulse of life and knowledge itself. The meaning is total integration: joy and sorrow are not separate realms but movements within the same divine presence. For the human heart, this verse offers emotional maturity, the ability to hold experience without being broken by it. நெஞ்சம் குழைந்து நினைவு உருகி அஞ்சல் என்ற அருள் கேட்டேன் வஞ்சம் அகன்று வழி திறந்தது இஞ்சல் இன்றி இனிது ஆனேன். Here fear melts at the sound of reassurance. Grace speaks softly and clears the path. The verse reflects the moment when inner resistance relaxes and peace enters without effort. பார்க்கும் பார்வை தெளிவு பெற்றது கேட்கும் செவி இனிது ஆனது பார்க்கும் உலகம் பகை இல்லை ஆனது உள்ளம் அமைதி கண்டது. Perception itself transforms. The world does not become perfect, but it stops feeling hostile. This pāsuram gently teaches that inner harmony reshapes outer experience. எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் பேர் மருந்தாய் ஆனது கண்ணீர் நிறைந்த கண்கள் கூட கருணை ஒளி கண்டது. The Lord’s name becomes medicine when thoughts scatter. Even sorrow softens under compassion. The verse speaks directly to those navigating emotional overwhelm. மாறும் காலம் மயங்கச் செய்தாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் தாறும் உறவுகள் சிதறினாலும் சாரும் உன் அருள் சேர்ந்தேன். Instability loses its power when constancy is known. The verse reassures anyone facing change that grace does not withdraw when circumstances shift. உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது தளரும் நேரம் வந்த போதும் தாங்கும் கருணை வந்தது. Grace does not depend on alertness. Even in exhaustion, the Divine sustains. This verse comforts weary hearts who fear their devotion is inconsistent. எப்பொழுதும் உன் அருள் எண்ணி இருப்பேன் அப்பொழுதே என் பயம் தீரும் செப்பொழுதும் உன் பேர் சொல்லி நின்றேன் இப்பொழுதே இன்பம் கண்டேன். Continuity of remembrance dissolves fear. Peace is not postponed; it arrives in the present. The teaching is simple and kind. பிறவி சுமை எனக்கு இல்லை என்றேன் அறிவு எல்லாம் உன் அருள் என்றேன் உறவு எல்லாம் உன்னுள் என்றேன் ஏக்கம் இன்றி நின்றேன். Long-carried burdens loosen. Knowledge and relationship are redefined as grace. The verse offers a sense of belonging without longing. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego dissolves gently, leaving sweetness. The absence of questioning is not ignorance but rest. This verse captures quiet completion. இதுவே வழி இதுவே நிலை இதுவே பயன் இதுவே நிதி இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் ஒளி. The tenth pāsuram seals this set with clarity. Path, stability, and fulfillment converge. Grace itself becomes light. These ten pāsurams deepen the warmth of the second lamp. Bhutat Āzhvār’s devotion does not shout; it glows. Love becomes steadiness, steadiness becomes wisdom, and wisdom becomes peace.