Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 31–40)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) உன்னை நினைந்தேன் உயிர் தெளிந்தது என்னை நினைத்தாய் என்றே உணர்ந்தேன் மன்னு அருள் உன் வழி நின்றது இன்னல் இன்றி வாழ்வு ஆனது. Bhutat Āzhvār opens this set with mutual recognition. Remembrance is not one-sided; grace responds. The verse reflects reassurance that the devotee is never unseen, and that trust transforms life quietly but surely. நெஞ்சம் தளர நினைவு வந்தால் அஞ்சல் என்றான் அருள் மொழிந்து மஞ்சம் போல மனம் மென்மையானது துன்பம் தூரம் போனது. Here gentleness dissolves fear. When the heart weakens, reassurance arrives without delay. The verse mirrors how compassion, divine or human, restores balance. மாறும் உலகம் மயங்கச் செய்தாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் சேரும் உறவுகள் சிதறினாலும் சேராத உன் அருள் சேர்ந்தேன். Instability loses power when constancy is recognized. The verse comforts those facing shifting relationships or uncertain ground, pointing to a refuge untouched by change. பார்க்கும் பார்வை தெளிவு பெற்றது கேட்கும் செவி இனிது ஆனது பார்க்கும் உலகம் பகை இல்லை ஆனது உள்ளம் அமைதி கண்டது. Perception itself is healed. The world softens as the heart settles. The teaching is subtle yet profound: inner peace reshapes experience without altering circumstances. எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் பேர் மருந்தாய் ஆனது கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுக்கும் கருணை ஒளி வந்தது. The Divine name becomes medicine when thoughts scatter. Even sorrow is met with light. This verse speaks directly to emotional vulnerability. உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது தளரும் நேரம் வந்த போதும் தாங்கும் கருணை வந்தது. Grace persists through fatigue. Devotion need not be flawless; compassion carries the weary heart. The verse offers deep reassurance. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego dissolves without conflict. Questions fade into sweetness. This pāsuram reflects quiet maturity rather than dramatic realization. உலகம் பொய் என மறுத்தில்லை ஆனால் நிலை அல்ல என உணர்ந்தேன் நிலையான நீ என கண்ட பின்னே நிலை தேடல் முடிந்தது. Bhutat Āzhvār neither rejects life nor clings to it. Impermanence is understood, not feared. Stability is found by anchoring in the eternal. எல்லாம் அவன் அருள் என்றேன் எல்லாம் அவன் செயல் என்றேன் என்னுள் நன்றி பெருகியது எண்ணம் சாந்தி அடைந்தது. Gratitude replaces analysis. Acceptance becomes peace. The verse shows how recognition of grace reshapes inner dialogue. இதுவே வழி இதுவே நிலை இதுவே ஒளி இதுவே துணை இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் நிதி. The tenth pāsuram closes this set by naming grace as path, light, and support. Fulfillment is no longer distant; it is present. These ten pāsurams continue to warm the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār’s devotion flows steadily, guiding the heart from reliance into rest, from questioning into trust.