Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 41–50)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) உன்னை உணர்ந்தேன் உளம்தெளிந்தது என்னை உணர்ந்தேன் உன்னுள் நின்றது மன்னு அருள் உன் வழி விளங்கியது இன்னல் இன்றி வாழ்வு ஆனது. Bhutat Āzhvār begins this set by showing how self-awareness deepens when divine awareness matures. The clarity gained is not intellectual sharpness but emotional steadiness. Life becomes simpler when identity settles in grace rather than effort. நெஞ்சம் குழைந்து நினைவு உருகி அஞ்சல் என்ற அருள் கேட்டேன் வஞ்சம் அகன்று வழி திறந்தது இஞ்சல் இன்றி இனிது ஆனேன். Fear melts when reassurance is heard. This verse reminds us that anxiety often dissolves not through reasoning but through trust. Gentleness becomes strength. மாறும் உலகம் மயங்கச் செய்தாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் சாரும் உறவுகள் சிதறினாலும் சாராத உன் அருள் சேர்ந்தேன். Change no longer shakes the heart when constancy is known. Relationships, circumstances, and plans may shift, but grace remains untouched. This verse comforts those navigating uncertainty. பார்க்கும் பார்வை அவனே ஆனான் கேட்கும் செவி அவனே ஆனான் பார்க்கும் பொருள் அவனே ஆனான் வாழும் வாழ்வு அவனே ஆனான். Here devotion reaches integration. The Divine is not separate from experience but present within it. Ordinary life itself becomes worship. எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் பேர் மருந்தாய் ஆனது கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுக்கும் கருணை ஒளி வந்தது. The Lord’s name becomes medicine when the mind scatters. Even sorrow is softened by compassion. The verse speaks to emotional exhaustion with kindness. உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது தளரும் நேரம் வந்த போதும் தாங்கும் கருணை வந்தது. Grace does not withdraw when effort fades. Even in weakness, the Divine sustains. This verse reassures tired hearts that devotion is carried by compassion. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego dissolves quietly, leaving sweetness. Questions fade without answers. Peace arrives not with explanation but with rest. உலகம் பொய் என கூறவில்லை ஆனால் நிலை அல்ல என உணர்ந்தேன் நிலையான நீ என கண்ட பின்னே நிலை தேடல் முடிந்தது. Bhutat Āzhvār does not reject the world; he understands its impermanence. Stability is found not in denial but in anchoring the heart in the eternal. எல்லாம் அவன் அருள் என்றேன் எல்லாம் அவன் செயல் என்றேன் என்னுள் நன்றி பெருகியது எண்ணம் சாந்தி அடைந்தது. Gratitude replaces resistance. Life is received rather than judged. The heart softens into acceptance. இதுவே விளக்கு இதுவே ஒளி இதுவே பாதை இதுவே நிலை இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் துணை. The tenth pāsuram seals this set by naming grace as light, path, and support. The journey no longer feels heavy; it feels held. These ten pāsurams continue to deepen the glow of the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār’s voice remains calm and steady, guiding the heart from reliance into trust, from effort into ease.