Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 51–60)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) உன் அருள் நினைந்தேன் உயிர் தெளிந்தது என் அருள் அல்ல உன் அருள் என்றேன் மன்னு புகழ் உன் வழி நின்றது இன்னல் இன்றி வாழ்வு ஆனது. Bhutat Āzhvār opens this set by acknowledging grace as the true source of clarity. When the heart stops claiming ownership of progress, peace deepens naturally. Life becomes lighter when humility replaces effort. நெஞ்சம் தளர நினைவு வந்தால் அஞ்சல் என்றான் அருள் மொழிந்து மஞ்சம் போல மனம் மென்மையானது துன்பம் தூரம் போனது. Fear dissolves through reassurance. The verse reflects how gentleness, not force, restores inner balance. Trust becomes strength. மாறும் உலகம் மயங்கச் செய்தாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் சேரும் உறவுகள் சிதறினாலும் சேராத உன் அருள் சேர்ந்தேன். Instability loses its sting when permanence is known. The verse comforts those facing shifting circumstances, reminding them of an unchanging refuge. பார்க்கும் பார்வை அவனே ஆனான் கேட்கும் செவி அவனே ஆனான் பார்க்கும் பொருள் அவனே ஆனான் வாழும் வாழ்வு அவனே ஆனான். Here devotion reaches total integration. The Divine is no longer separate from daily experience. Life itself becomes sacred. எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் பேர் மருந்தாய் ஆனது கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுக்கும் கருணை ஒளி வந்தது. The Lord’s name becomes healing when thoughts scatter. Even sorrow is touched by compassion. This verse speaks gently to emotional fatigue. உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது தளரும் நேரம் வந்த போதும் தாங்கும் கருணை வந்தது. Grace sustains even when effort fades. Devotion need not be perfect; compassion carries the heart through weakness. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego loosens quietly. Questions dissolve into sweetness. Peace arrives without explanation. உலகம் பொய் என மறுத்தில்லை ஆனால் நிலை அல்ல என உணர்ந்தேன் நிலையான நீ என கண்ட பின்னே நிலை தேடல் முடிந்தது. The Āzhvār neither denies the world nor clings to it. Understanding impermanence leads to true stability through divine anchoring. எல்லாம் அவன் அருள் என்றேன் எல்லாம் அவன் செயல் என்றேன் என்னுள் நன்றி பெருகியது எண்ணம் சாந்தி அடைந்தது. Gratitude replaces struggle. Acceptance becomes peace. The heart rests in thankfulness. இதுவே வழி இதுவே நிலை இதுவே ஒளி இதுவே துணை இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் நிதி. The tenth pāsuram closes this set by affirming grace as path, light, and lasting wealth. Fulfillment is present, not distant. These ten pāsurams continue to strengthen the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār’s devotion remains gentle and steady, guiding the heart from effort into ease, from seeking into rest.