Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 61–70)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) நினைப்பதும் நீயே நினைவு நீயே நினைந்து உருகும் நெஞ்சம் நீயே கனப்பதும் நீயே களிப்பும் நீயே எனக்கு எங்கும் நீயே என்றேன். Bhutat Āzhvār begins this set by dissolving the boundary between the one who thinks and the One who is thought of. Mind, emotion, joy, and heaviness are all movements within the Divine. The human meaning is reassuring: even our restlessness is already held within grace. போகும் வழி தெரியாத நாளும் உன் பேர் ஒளி காட்டி நின்றது ஆகும் மாற்றம் அச்சம் இல்லை என்றேன் நீயே துணை என நின்றேன். When direction feels absent, remembrance becomes light. This verse offers comfort to anyone facing uncertainty, reminding us that grace guides even without visible signs. உள்ளம் கலங்க நினைவு வந்தால் அஞ்சல் என்றான் அருள் மொழிந்து கள்ளம் அகன்று தெளிவு பெற்றேன் மெல்ல மெல்ல மனம் நின்றது. Fear loosens at the sound of reassurance. Clarity does not arrive abruptly; it settles gently. The verse reflects emotional healing through trust. நிலையில்லா உலகம் நெருங்கினாலும் நிலையாய் நீ என கண்டேன் விலையாத இன்பம் விளைந்தது உள்ளே அமைதி உருவானது. Impermanence loses its threat when permanence is known. Inner joy arises without cause. This verse speaks of calm that does not depend on circumstance. உன்னை எண்ணி உறங்கினேன் உன்னை எண்ணி எழுந்தேன் உன்னை எண்ணி உழன்றாலும் உன்னையே அடைந்தேன். Devotion flows into daily rhythm. Sleep, waking, and struggle all become part of remembrance. Spiritual life merges seamlessly with ordinary life. அஞ்சல் என்ற சொல் அமுதம் ஆனது நெஞ்சம் கேட்டதும் நின்றது பயம் பஞ்சம் போல பறந்தது துன்பம் மஞ்சம் ஆனது மனம் எனக்கு. The promise of fearlessness nourishes the heart. Anxiety dissolves not through resistance but reassurance. The verse feels like gentle shelter. எப்பொழுதும் உன் அருள் எதிர்பார்த்தேன் அப்பொழுதே என் வழி திறந்தேன் செப்பொழுதும் உன் பேர் சொல்லி நின்றேன் இப்பொழுதே இன்பம் கண்டேன். Patience and trust reveal the path. Peace is not postponed; it arrives in the present moment. The teaching is simple and compassionate. பிறவி சுமை எனக்கு இல்லை என்றேன் அறிவு எல்லாம் உன் அருள் என்றேன் உறவு எல்லாம் உன்னுள் என்றேன் ஏக்கம் இன்றி நின்றேன். Existential burden loosens. Knowledge and relationship are redefined as grace. The verse offers belonging without longing. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego dissolves quietly, replaced by sweetness. Questions fade without answers. Peace arrives as rest. இதுவே பயணம் இதுவே அடைவு இதுவே தேடல் இதுவே முடிவு இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் உறவு. The tenth pāsuram seals this set with completion. Seeking and finding merge. Grace itself becomes the journey and the destination. These ten pāsurams deepen the warmth of the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār’s voice continues to glow steadily, reminding the heart that remembrance is refuge and grace is already near.