Irandām Tiruvandādi — Bhutat Āzhvār (Pāsurams 71–80)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.) உன் அருகே நின்றேன் உணர்வு பெற்றேன் என் அருகே நீ என கண்டேன் மன்னு அருள் உன் வழி நின்றது இன்னல் இன்றி வாழ்வு ஆனது. Bhutat Āzhvār opens this set with a realization of closeness. The Divine is not distant; nearness itself becomes awareness. Life feels supported when this intimacy is understood. உறங்கும் போதும் உன் பேர் நின்றது விழிக்கும் போதும் உன் பேர் ஒலித்தது தளரும் நேரம் வந்த போதும் தாங்கும் கருணை வந்தது. Grace persists beyond alertness. Even when strength fades, compassion sustains. The verse reassures weary hearts that devotion is carried by mercy. மாறும் உலகம் மயங்கச் செய்தாலும் மாறாத நீ என கண்டேன் தாறும் உறவுகள் சிதறினாலும் சாரும் உன் அருள் சேர்ந்தேன். Instability loses its sting when constancy is known. The verse comforts those navigating change, pointing to a refuge untouched by circumstance. எண்ணம் சிதறும் நேரம் வந்தால் உன் பேர் மருந்தாய் ஆனது கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுக்கும் கருணை ஒளி வந்தது. Remembrance becomes healing. Even sorrow is met with light. This pāsuram speaks softly to emotional vulnerability. பார்க்கும் பார்வை தெளிவு பெற்றது கேட்கும் செவி இனிது ஆனது பார்க்கும் உலகம் பகை இல்லை ஆனது உள்ளம் அமைதி கண்டது. Perception itself transforms. The world softens as the heart steadies. Inner peace reshapes experience without altering its outer form. நான் என்ற உணர்வு நழுவி போனது நீ என்ற உண்மை நிறைந்தது ஏன் என்ற கேள்வி கரைந்து போனது தேன் போன்ற அமைதி வந்தது. Ego dissolves gently, replaced by sweetness. Questions fade without answers. Peace arrives as quiet rest. உலகம் பொய் என மறுத்தில்லை ஆனால் நிலை அல்ல என உணர்ந்தேன் நிலையான நீ என கண்ட பின்னே நிலை தேடல் முடிந்தது. Bhutat Āzhvār neither rejects nor clings to the world. Understanding impermanence leads to true stability through divine anchoring. எல்லாம் அவன் அருள் என்றேன் எல்லாம் அவன் செயல் என்றேன் என்னுள் நன்றி பெருகியது எண்ணம் சாந்தி அடைந்தது. Gratitude replaces struggle. Acceptance becomes peace. The heart rests in thankfulness. வாழ்வு இனிது ஆனது உணர்ந்தேன் சாவு எனக்கு பயம் இல்லை என்றேன் ஏழை செல்வன் வேறில்லை என்றேன் ஏகன் நீ என நின்றேன். Life and death are reframed without fear. Distinctions dissolve. The verse offers deep equanimity rooted in unity. இதுவே விளக்கு இதுவே ஒளி இதுவே வழி இதுவே நிலை இதுவே அவன் அருள் செய்த பத்து இதுவே எனக்கு என்றும் துணை. The tenth pāsuram seals this set by naming grace as light, path, and support. Fulfillment is no longer distant; it is present. These ten pāsurams continue to strengthen the second lamp of the Divya Prabandham. Bhutat Āzhvār’s devotion remains calm and steady, guiding the heart from uncertainty into assurance, from seeking into rest.