Mudhal Tiruvandādi — Poigai Āzhvār (Pāsurams 21–30)

(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.)

உயர்ந்தார் உயர்ந்தல்லர் அல்லர் தாழ்ந்தார் தாழ்ந்தல்லர் அல்லர் உயர்வு தாழ்வு இல்லாதான் தன்னை உணர்ந்தார் அறிந்தார் அறியாதார் அல்லர் அறியாதார் அறிந்தார் அல்லர்.
Poigai Āzhvār here dissolves the illusion of social and spiritual hierarchy. Those who realize the Lord transcend ideas of high and low; those who cling to external status remain trapped in misunderstanding. The meaning flows gently into life: true greatness is inner awareness, not outer position. When the soul recognizes the One beyond all divisions, pride and insecurity lose their grip.

எல்லாம் அவனே என நினைந்தார் தம்முள் அல்லல் இன்றே அமையும் அறிந்தார் நல்லார் எனவே உலகம் நவில்கின்றார் வல்லான் அருளால் வாழ்கின்றார்.
This pāsuram declares peace as the natural fruit of surrender. When one sees everything as belonging to the Lord, inner suffering quietly fades. The world may still test us, but the heart becomes steady. This verse reassures those walking through uncertainty that trust in the Divine rearranges emotional balance from within.

கண்டேன் கண்ணனை கண்ணுக்கினியனைக் கொண்டேன் அவன் தன்னை உள்ளத்துள் திண்ணம் அறிந்தேன் தெளிந்தேன் தெளிவினால் மண்ணும் விண்ணும் ஒன்றாய் நின்றேன்.
Here the Āzhvār speaks of vision turning into union. Seeing the Lord is not merely physical; it is an awakening that collapses all separation. For modern readers, this verse offers hope that clarity is possible even amidst noise. When awareness sharpens, life feels whole again.

நெஞ்சமே நீ நினை நாரணன் தன்னை அஞ்சல் என்றான் அவன் அருள் நினைந்து வஞ்சம் இன்றி வழிபட்டு வாழ்ந்தால் இஞ்சல் இன்றே இன்பம் வரும்.
Poigai Āzhvār addresses the mind directly, urging it to remember the One who promises fearlessness. The message is deeply comforting. Anxiety thrives on forgetfulness; peace grows with remembrance. This verse gently reminds us that fear loosens its hold when the heart feels protected.

பிறவி மயக்கம் பெருகாதே உன் அருளில் நில்லாய் நெஞ்சமே அறிவாய் நெறி காட்டி நின்றான் அவனே துறவாதே துன்பம் தானே.
This pāsuram speaks to the human tendency to drift into confusion. The Āzhvār advises anchoring the mind in divine grace rather than being swept away by illusion. The reflection is practical and compassionate: discipline is not harshness, but staying close to what steadies us.

எண்ணில் உலகம் எரிகின்ற போது தண்ணிலா அமுதாய் நின்றான் அவனே வண்ணமிகு மேனி மனம் கொள்ளக் கண்டேன் எண்ணம் இனி வேறில்லை என்றேன்.
Here the Lord appears as cooling nectar in a burning world. The imagery resonates strongly today, when life feels overheated by pressure and speed. The verse reminds us that spiritual refuge is not escape, but relief. When the heart rests in divine beauty, agitation dissolves naturally.

துன்பம் துயரம் தொடராதே உன்னை நம்பி நின்றேன் நாராயணா என்றேன் இன்பம் இனி எங்கும் காண்கின்றேன் உன் அன்பால் என் உயிர் நிற்கின்றேன்.
Poigai Āzhvār expresses the confidence born of trust. Suffering may approach, but it no longer defines the inner state. For those navigating hardship, this verse offers reassurance that reliance on grace transforms how pain is experienced.

உன்னை மறந்தால் உயிர் மறப்பேன் உன்னை நினைந்தால் உயிர் நிற்பேன் மன்னு புகழ் உன் பேர் வாழ்க என்றேன் என்னை ஆட்கொண்டாய் என்றேன்.
This pāsuram reveals the intimate bond between remembrance and vitality. Forgetfulness drains life; remembrance restores it. The verse echoes a universal truth: what we hold at the center of awareness determines the quality of our existence.

எல்லை இலாதான் என்னுள் புகுந்தான் சொல்ல முடியாத சுகம் அளித்தான் மெல்ல மெல்ல என் மனம் மாறி இல்லை எனக்கு இனி இருள் என்றான்.
Here the Āzhvār describes inner transformation without drama. Change happens gently, quietly, like dawn dissolving darkness. The verse is a message of patience: spiritual growth does not rush; it unfolds naturally when grace enters.

இதுவே உண்மை இதுவே வழி இதுவே இன்பம் இதுவே நிலை அதுவே அவன் அருளால் கிடைத்தது இதுவே எனக்கு என்றும் துணை.
The final pāsuram of this set closes with certainty. Truth, path, joy, and stability converge into one experience of grace. The verse reassures readers that life need not be endlessly searched for meaning; meaning reveals itself when the heart aligns with the Divine.

These ten pāsurams continue Poigai Āzhvār’s lamp-lit journey, strengthening the foundation of the Divya Prabandham. They speak softly yet firmly of trust, clarity, and inner steadiness. The teaching is timeless: when remembrance becomes natural, fear fades, confusion clears, and life regains its quiet dignity.