Mudhal Tiruvandādi — Poigai Āzhvār (Pāsurams 61–70)

🌺
(Tamil text follows the traditional Srirangam recitational version used in devotional contexts; minor textual variants may exist across manuscripts.)

நினைப்பதும் நீயே நினைவு நீயே நினைந்து உருகும் நெஞ்சம் நீயே கனப்பதும் நீயே களிப்பும் நீயே எனக்கு எங்கும் நீயே என்றேன்.
Poigai Āzhvār here dissolves the boundary between thought and the One who is thought of. The mind that remembers, the emotion that melts, and the joy that rises are all seen as movements of the Divine. The human meaning is gentle and reassuring: even when the mind is busy, it is not far from God; it is already circling Him.

போகின்ற பாதை நீயே என்றேன் போக விடாமல் பிடித்தாய் என்றேன் ஆகின்ற மாற்றம் நீயே என்றேன் ஆகம் எல்லாம் நீயே என்றேன்.
This pāsuram speaks of guidance that does not abandon. Change is no longer frightening when it is seen as divine movement. For those uneasy about transitions in life, this verse brings calm acceptance.

உள்ளம் கலங்க உன் பேர் நினைந்தேன் கள்ளம் அகன்று தெளிவு பெற்றேன் வள்ளல் உன் அருள் வலிமை கண்டேன் மெல்ல மெல்ல மனம் நின்றது.
The Āzhvār shows how remembrance steadies emotional turbulence. Clarity is not forced; it arrives softly. This verse comforts anyone overwhelmed by inner noise.

நிலையாத உலகம் நெருங்கினாலும் நிலையாய் நீ என கண்டேன் விலையாத இன்பம் விளைந்தது உள்ளே சிலையாய் நின்றேன் சாந்தியுடன்.
Here impermanence approaches, but it no longer destabilizes. Inner stillness forms naturally. The teaching is subtle: peace is not escape from instability, but freedom from reacting to it.

உன்னை எண்ணி உறங்கினேன் உன்னை எண்ணி எழுந்தேன் உன்னை எண்ணி உழன்றாலும் உன்னையே அடைந்தேன்.
This verse brings devotion into daily rhythm. Sleep, waking, struggle, and rest all fold into remembrance. Spiritual life becomes ordinary life lived with awareness.

அஞ்சல் என்ற சொல் அமுதம் ஆனது நெஞ்சம் கேட்டதும் நின்றது பயம் பஞ்சம் போல பறந்தது துன்பம் மஞ்சம் ஆனது மனம் எனக்கு.
The promise of fearlessness becomes nourishment. Anxiety dissolves not through resistance but reassurance. This pāsuram feels like a hand placed gently on a restless heart.

எப்பொழுதும் உன் அருள் எதிர்பார்த்தேன் அப்பொழுதே என் வழி திறந்தேன் செப்பொழுதும் உன் பேர் சொல்லி நின்றேன் இப்பொழுதே இன்பம் கண்டேன்.
Patience is honored here. Grace arrives when the heart waits without demand. The verse teaches trust in timing, a lesson deeply relevant to modern impatience.

பிறவி சுமை எனக்கு இல்லை என்றேன் அறிவு எல்லாம் உன் அருள் என்றேன் உறவு எல்லாம் உன்னுள் என்றேன் எனக்கு இனி ஏக்கம் இல்லை.
This pāsuram releases existential burden. Longing settles into belonging. The human reflection is freeing: when meaning is found, restlessness fades.

நான் என்ற உணர்வு நழுவியது நீ என்ற உணர்வு நிறைந்தது ஏன் என்று கேள்வி முடிந்தது தேன் போல அமைதி பொங்கியது.
Ego loosens without conflict. Questions fade without answers. Peace fills the space left behind. This verse captures quiet enlightenment without spectacle.

இதுவே பயணம் இதுவே அடைவு இதுவே தேடல் இதுவே முடிவு இதுவே அவன் அருள் செய்த துணை இதுவே எனக்கு என்றும் உறவு.
The tenth pāsuram of this set closes with completion. Seeking and finding merge. The path reveals itself as already walked under grace.

These ten pāsurams continue to deepen the steady flame Poigai Āzhvār lit at the start of the Divya Prabandham. The teaching grows quieter and stronger at once, reminding the heart that remembrance itself is refuge and grace itself is the journey.